Om 09.00 uur verzamelen we bij de receptie van Marathons International. We gaan naar de Expo om onze startbewijzen te halen. Niet in Central Park, zoals als de bedoeling was. Daar wordt, ondanks alle begrijpelijke kritiek, met man en macht gewerkt om voor zondag de startline droog te maken. We gaan ook niet met de bus want de stad is ondoorgaanbaar. Doordat nog niet alle subways open zijn is Manhattan vol met auto’s. Burgemeester Bloomberg heeft afgekondigd dat je alleen nog maar met de auto de stad in mag als je er met minimaal 3 personen in zit. Er is een heus check point waar wordt geteld. Het wordt een stevige wandeling. Dat moet voor een groep marathonlopers niet echt een probleem zijn. Het is een uurtje lopen en we kijken onze ogen uit. Wat een heerlijke stad!
In de Expo gaat alles op z’n Amerikaans: iedere tien meter staat er een suppoost die roept dat we door moeten lopen en aansluiten. En er meteen achteraan dat hij ons een fijne dag wenst en veel succes. We halen onze startnummers en shoppen nog wat rond in de enorme hal met stands van alle bekende sportmerken en stands met sportvoeding. Wat een sfeer hier! Iedereen praat met iedereen en looptijden worden uitgewisseld. De rangorde is bepaald.
Vanuit de Expo lopen we richting Time Square. We eten een hotdog en lopen… lopen… lopen… We krijgen er geen genoeg van. Aan het eind van de middag voelen onze benen niet helemaal fit meer. We moeten nu echt stoppen anders gaat het fout.
Als we de tv aanzetten kunnen we er niet omheen. Er heeft hier een storm gewoed die impact heeft op het functioneren van deze stad. Het is nogal dubbel. We wandelen als toeristen door de straten, er lijkt niks aan de hand, en dan opeens kunnen we niet verder omdat er een hijskraan hangt te bungelen.
Om 17.30 houden we een verlate siësta.
De siësta bevalt echter zo goed dat hij naadloos over gaat in de nacht…Om 06.00 uur worden we wakker. Uitgerust. We besluiten dat we hier best aan kunnen wennen.