Ze hadden alleen elkaar en ze hielden allebei van reizen. Veel en vooral ver weg. Dus pauzeerden ze hun mooie carrières en gingen een jaar lang de wereld ontdekken. Althans, dat was het plan.
Na negen heerlijke maanden vol avontuur kwamen ze aan in Argentinië. Toen kwam Corona en moesten ze eerder naar huis. Nou ja, niet helemaal want ze hadden hun huis voor dat hele jaar verhuurd.
Dus kwamen ze de laatste drie maanden bij ons. En ineens, in een tijd waarin je niemand kon bezoeken, zij niet werkten en wij al met pensioen waren, vormden wij een soort woongroep in ons boshuis in Markelo.
Het werd een fantastische tijd. We organiseerden een Proseccoproeverij en we ontdekten dat smaken verschillen. We kookten om beurten ons lievelingseten. We wandelden ons de blaren op de tenen in de Twentse bossen en we speelden eindeloos spelletjes aan de keukentafel.
Maar het leven herpakte zich. Zij vonden werk, Dré en ik waren vaker en langer in Molise én er werden twee blonde jongens geboren. Een met bruine en de ander met blauwe ogen.
De reiskriebels waren bij de geboorte van de kids niet verdwenen. De oudste wordt vier, dan gaat hij naar school. Ze zouden nu nog een keer een lange reis kunnen maken totdat de jongens niet meer leerplichtig zijn of dat ze niet meer mee willen.
Dus zeiden ze opnieuw hun banen op en zijn ze afgelopen maand vertrokken. Met z’n vieren. Naar Indonesië en Australië. In oktober komen ze terug.
Ik ben zo ongelofelijk trots op ze. Dat noem ik nog eens je hart volgen. Maak ik me dan geen zorgen? Best wel een beetje. Maar dat helpt hen niet en mijzelf ook niet. Dus geniet ik van de foto’s en de facetime-momenten. En ik kijk ernaar uit ze over een paar maanden weer te knuffelen.
You go guys!